Inspiratie

Tobias

Nooit hoefde hij te kiezen tussen goed en kwaad,
hij leefde zijn schuldloos leven stralend.
Zijn blijheid maakte beschaamd,
zijn glimlach gaf troost.
Hij streefde niet, graaide niet, wou niet hebben.
Hij was een ster in de nacht van de tijd.
Hij was een vogel
die zonder vleugels vliegen kon
en enkel om de vreugde van het vliegen vloog.
Zo noemden we hem:
vogel,
kind van sterren, zon en maan.
Nu lijkt zijn licht gedoofd,
zijn laatste vlucht gevlogen.
Wij, blind geslagen,
zien hem niet zoals hij is.
Los van lijf en aarde,
ver ver voorbij vogels,
in absolute onschuld stralend.
Ons kind van licht.

Rennie van Windt

Lieve Tobias,

Vandaag is het alweer 30 augustus. De dag waarop je ons 9 jaar geleden verliet. Tijd om stil te staan, om terug te kijken. Opnieuw wellen er tranen op om jou, mijn lieve zoon. Straks staan we aan je graf om een plantje dat we gister kochten voor je neer te zetten. Het is een manier om onze liefde voor jou te tonen. De liefde die er was, nog is en altijd zal zijn. Want wat mis ik jouw aanwezigheid. Je passie voor het leven die jij zonder woorden uitstraalde: de aanstekelijke energie en enthousiasme voor alle dingen in jouw kleine wereldje. Je sterke overlevingsdrang maar ook je stille overgave aan jouw ziekte in een vertrouwen dat boven leven en dood uitstijgt.
Met jouw manier van in het leven staan heb jij veel mensen zodanig geraakt, dat ik niet anders kon dan jouw verhaal vast te leggen in een boek, jouw boek. Om nog méér mensen te inspireren. Het was een hele klus, Tobias, want als het om jou gaat, kan het niet goed genoeg zijn! Maar dit voorjaar, op jouw 25e ‘verjaardag’, zag het eindelijk het levenslicht. Een mijlpaal, jouw verhaal eindelijk op schrift, want het is net of ik jou een beetje terug kan halen uit die onverdraaglijke dood, of je weer een beetje tot leven komt.
Gek genoeg is het juist nu dat ik jou zo mis. Want we zijn in een ongekende wereldwijde crisis beland, waarvan het eind nog niet in zicht is. Het moest een keertje fout gaan, dat zag ik en veel mensen met mij. Machteloos moet ik toezien hoe de wereld ten onder dreigt te gaan aan de honger naar alsmaar meer: meer roem, meer bezit. Een wereld vol rupsjes-nooitgenoeg. Het coronavirus en de economische crisis hebben onze wereld flink door elkaar geschud. Veel mensen vinden het moeilijk te verkroppen dat ze opeens zo kwetsbaar zijn geworden, dat ze de controle over hun leven kwijt zijn geraakt en zijn in een overlevingsmodus geraakt. Voor andere mensen is het een wake up call die nieuwe geestelijke krachten aanboort.
Het is juist nu dat jij in jouw kwetsbaarheid anderen kunt inspireren, middels je boek. Ons kunt leren hoe de kracht van het leven niet zit in alles wat je doet of hebt, maar in gewoon zijn wie je bent.
Je hebt inmiddels diverse mensen ontroerd met je boek. Ik was dan ook erg verdrietig van het bericht van de uitgeverij dat de verkoopcijfers tegenvallen. Mijn eerste reactie was: nog harder mijn best doen, meer promotie. Tot ik ineens besefte dat ik dan precies in diezelfde valkuil trap: die van de hang naar meer erkenning en bevestiging. Ik hoef maar aan jou te denken, aan jouw lieve ogen, om me diep te schamen. Was jij het immers niet, die mij liet zien dat het in het leven niet gaat om wat je doet en presteert, maar om wie je bent? Jij, die in je pure eenvoud volledig toegewijd was aan het leven zoals het kwam en vol verwondering onderging? Jij liet ons zien dat we als mens zo weinig nodig hebben en dat het de kunst is om de controle los te laten en je over te geven aan wat komt. De zachte evolutionaire kracht, die het uiteindelijk langzaam maar gestaag gaat winnen van de harde revolutionaire krachten. Dat geldt niet alleen voor de gevolgen van de coronacrisis op elk van ons, maar ook voor mij in het bijzonder als het gaat om het verspreiden van jouw boodschap.
Morgen, als ik dit plantje op je graf zet, zal ik aan dit alles denken en bidden om Gods kracht voor ons allemaal. Ik hoop dat je ons nog lang zult inspireren!

Liefs, mama

Afgelopen week had ik een bijdondere ervaring met een zonnebloem in onze voortuin. Een zonnebloem die anders-dan-anders groeit. Die, net als Tobias, enthousiast aan zijn leven begon, maar gaandeweg kromgroeide. Maar, net als bij Tobias,hebben we niet lijdzaam toegezien maar hem een handje geholpen. Het verhaal van een bijzondere bloem: een verhaal over gezien worden in je kwetsbaarheid. lees meer

Dit voorjaar heb ik met veel liefde 10 zonnebloemen voorgezaaid en uitgeplant. 7 overleefden de verplanting niet (niet zo slim), 3 groeiden er uit tot zonnebloemen. Twee ervan lzijn fier en sterk geworden. met de eerste liep het anders Hij begon enthousiast aan zijn leven. Uitbundig groeide hij de lucht in en bleef maar groeien om zijn maximale groei te hebben bereikt bij 2 meter. Hij moest zijn enthousiasme duur betalen: door zijn topgewicht kreeg hij zijn kop niet omhoog richting zon en groeide stilletjes richting de aarde. Ik kon het niet aanzien en leed in stilte mee met haar. Een vergelijking dringt zich op: in haar stille strijd herken ik de strijd van Tobias tegen zijn progressieve scoliiose destijds.en de existentiële strijd die velen in de huidige coronacrisis voeren om hun bestaanszekerheid. lees verder

Steeds werd ik vanachter het keukenraam geconfronteerd met de zonnebloem. De langste stok bleek niet lang genoeg om hem te stutten en inmiddels begonnen ook zijn blaadjes te verdorren. Ik brak mijn hoofd over een oplossing voor de zonnebloem. Opeens, in een wakker moment midden in de nacht, viel mij de oplossing in. Bij Tobias was immers uiteindelijk operatief de kromming gecorrigeerd door middel van een stalen pin langs zijn ruggengraat. Ook al heeft hij te kampen gehad met een aantal vervelende complicaties, toch heeft hij nog enkele jaren kunnen genieten. Dus plaatste ik, samen met manlief, gister een spalk langs de steel van de zonnebloem, precies op de plek van de ontstane kromming. Nu, een dag later, staat zij nog steeds fier overeind en kan ik haar eindelijk in haar gezicht kijken! Ja, ze draagt nog steeds sporen van de strijd, maar ze kan er weer even tegen, net als Tobias. Ook een mens heeft af en toe een helpende hand of een bemoedigend woord nodig om zijn kop weer op te kunnen richten of omhoog te houden.  Ik prijs mij gelukkig dat ik hierin voor velen iets kan betekenen. Als professional maar hopelijk ook gewoon als mens, Elisabeth, net zoals anderen mij tot steun zijn. Want we hebben elkaar zo nodig, zeker in deze coronatijd.

Corona waart alweer enkele maanden over onze aardbol en heeft niemand onberoerd gelaten. Na het terugbrengen van het aantal besmettingen tot acceptabele proporties, blijkt pas hoe groot de geestelijke impact is. Corona vreet aan onze bestaanszekerheid en de richtlijnen beperken onze bewegingsruimte. Het werpt een nieuw licht op de zo gekoesterde vrijheid. Lees meer

“In het licht van de zon ontvouwt zich ineens de schatkamer van het Kretenzer strand. Meters stenen, in allerlei kleuren en vormen, strekken zich voor haar voeten uit, glimmend in de zon. Ze buigt zich over die parels die hier zomaar voor het oprapen liggen. Echt iets voor Tobias. Kon hij hier maar bij zijn, ze met zijn dromerige ogen bekijken, zijn lange vingers eromheen vouwen. Ze pakt een voor een de mooiste op, streelt ze met haar vingers. Verschillend zijn ze: groot, klein, gestreept, effen, bruin, wit. Elke kiezel heeft zijn eigen tekening en vertelt zijn eigen verhaal over de lange reis door de zee. De stenen vertellen ook het verhaal van Tobias’ leven.”

(Fragment uit: ‘Tobias’, Elisabeth van Windt). Boek bestellen: klik hier

Hoe vaak lopen wij in ons jachtige bestaan niet voorbij aan zoiets eenvoudigs als een steen, een kastanje, een veer? Wij zijn het niet meer gewend om onze zintuigen écht te gebruiken. Tobias kon het wel. Tobias beleefde zijn kleine wereld intens. Hij zag, hoorde, proefde de dingen anders. Zijn wereld was een aaneenschakeling van wonderlijke fenomenen, die hem in contact leken te brengen met iets groter dan hij, dan wij. Hij opende ons de ogen, leerde ons weer de schoonheid ervaren die verborgen ligt in de alledaagse dingen. Je moet er alleen tijd en aandacht voor hebben. Af en toe stilstaan en al je zintuigen openzetten. Probeer het maar! Pak ook eens een steen op, strijk over de bast van een boom of sluit je ogen en voel voel de wind langs je gezicht. Gek? Nee, helemaal niet, doe, ervaar en deel op mijn sociale media!

Als je je eigen levensverhaal of dat van een ander in boekvorm wilt optekenen, kun je hiervoor een professionele schrijver in de hand nemen. Veel inspirerender en goedkoper is het echter om het zelf te doen! Dat kan op de workshop ‘van levensverhaal naar levensboek’. Deze dag is bedoeld voor mensen die levensverhalen of levensboeken voor anderen schrijven, van plan zijn hun eigen levensverhaal op papier te zetten en/of zich afvragen hoe ze dit concreet aanpakken. De dag is tot stand gekomen in samenwerking met Reliëf en kan vooraf of als vervolg op de Workshop Mijn leven in kaart worden gevolgd, maar ook los. Bovendien is het mogelijk deze dag in te kopen voor een groep bij mijn bedrijf Vivirás als organisatie of particulier de training in company in te kopen bij mijn bedrijf Vivirás.

Op deze dag wordt aandacht besteed aan de volgende onderdelen:

• biografiek: de verschillende onderdelen van een levensverhaal en hun samenhang
• weerstand: tegen het optekenen van de soms pijnlijke elementen en motivatie hiertoe
• techniek: het gebruiken van schrijfstijlen en perspectieven
• opzet: maken van concrete aanzet tot eigen boek aan de hand van aangereikt stramien

Er wordt gezorgd voor een lunch en voor een reader. Deelnemers gaan aan het eind van deze volle dag met een goed gevulde rugzak naar huis!

Meer informatie: klik hier

Tijd: 23 januari 2019 9.30 – 16.00 uur

Locatie: Reliëf, Houttuinlaan 5A Woerden

Kosten: (inclusief lunch) € 250,-. Reliëf leden/vrijwilligers (aantoonbaar) €75 euro korting.

Aanmelden: via dit formulier

Bomenkunst

Tijdens een wandeling in het bos werd mijn oog getrokken door dit bijna kunstzinnige tafereel: twee takken in V-vorm, gestut door twee bomen. Is het door mensenhanden gemaakt? Of een toevallige compositie, ontstaan na een van de stormen die ons het afgelopen voorjaar heeft getroffen? Het stemt mij, aan het eind van de zomer, een beetje weemoedig. Ik denk aan de lange, schitterende zomer, waarin ik voornamelijk buiten leefde. Maar ook aan de mensen uit het verpleeghotel, met wie ik door het bos wandelde. En aan die ene man, met wie ik, daags voor zijn overlijden, nog eenmaal naar buiten ging, die genoot van de wind langs zijn gezicht, het gefluit van de vogels het licht gefilterd door de hoge bladerdek van de bomen. Een eindeloze herhaling van leven en sterven, net als in de natuur. Nu gaan we de herfst en winter weer tegemoet, dompelen ons onder in stilte, duisternis en kou enerzijds en huiselijke gezelligheid anderzijds. Wetend dat er na de winter weer een lente komt, en een zomer. Het ritme van de natuur, waar wij op ademen. Een leven lang.