Een verhaal over croissants? Ja! Om een lans te breken voor imperfectie. Want steeds weer ervaar ik die druk van het perfectionisme: het moeten presteren om mee te tellen. Een druk, die je alleen aankunt als je fit en sterk bent.
Bevangen door het gezond etenvirus en geïnspireerd door een verleidelijke foto bij een internetrecept maakte ik voor het eerst croissants met havermeel en kokosolie. Alle fases volgde ik nauwlettend (nou ja: met minder olie) inclusief wachttijd. Met spanning keek ik naar de oven want nu moest het gebeuren: het oprijzen van deze kleine wezens. Maar het wonder bleef uit. Welke bezwerende formules ik er ook op losliet: ze bleven onooglijk klein. Na aanvankelijke boosheid kon ik de humor er wel van inzien.
Als je alleen naar de buitenkant kijkt, mis je vaak de werkelijke aard der dingen: de schoonheid die verhuld aanwezig is. Dat ieder mens, ongeacht zijn status, met zijn eigen verhaal de moeite waard is om gekend te worden, wist ik natuurlijk al lang. Maar ik kreeg het het opnieuw bevestigd in mijn contact met bewoners van De Warande, waar ik als geestelijk verzorger het afgelopen half jaar heb vervangen.
Ik moet bekennen dat ik soms net zo hard meedoe aan de ratrace, bijvoorbeeld in wedijver op het exhibitionistische Facebook om wie de meeste likes kan binnenhalen. Welbeschouwd net zo’n gebakken lucht als de een goedgebakken croissant. Een les in bescheidenheid: leve het ‘onooglijke’!
p.s.: Ze smaakten overigens heerlijk, mijn mislukte croissants…
