Als mensen vergeten we liefst dat we broos en eindig zijn… Kracht, beheersing en autonomie, de centrale waarden in onze samenleving, gaan misschien wel op zolang het leven van een leiden dakje gaat. Als je echter iets ingrijpends overkomt, zoals mij een aantal malen, kom je niet alleen jezelf maar ook de zwakke plekken van ons landje tegen… Wat voelde ik me soms niet gezien en gehoord tijdens mijn ziekteproces, dat van mijn kind en na diens overlijden. Als je de kabinetsmaatregelen ziet, zou je denken dat het een kwestie van onwil is. Maar meer nog houd ik het op onvermogen: het niet weten hoe we hier samen goed mee omgaan. Als alles van een leien dakje gaat, zou dit niet op moeten gaan. Maar ook dan ontbreekt er iets essentieels en gaan veel mensen op den duur leegte en onvrede ervaren. Mensen verliezen de verbinding met elkaar, zichzelf en de Bron van leven .