Afgelopen week had ik een bijdondere ervaring met een zonnebloem in onze voortuin. Een zonnebloem die anders-dan-anders groeit. Die, net als Tobias, enthousiast aan zijn leven begon, maar gaandeweg kromgroeide. Maar, net als bij Tobias,hebben we niet lijdzaam toegezien maar hem een handje geholpen. Het verhaal van een bijzondere bloem: een verhaal over gezien worden in je kwetsbaarheid. lees meer
Dit voorjaar heb ik met veel liefde 10 zonnebloemen voorgezaaid en uitgeplant. 7 overleefden de verplanting niet (niet zo slim), 3 groeiden er uit tot zonnebloemen. Twee ervan lzijn fier en sterk geworden. met de eerste liep het anders Hij begon enthousiast aan zijn leven. Uitbundig groeide hij de lucht in en bleef maar groeien om zijn maximale groei te hebben bereikt bij 2 meter. Hij moest zijn enthousiasme duur betalen: door zijn topgewicht kreeg hij zijn kop niet omhoog richting zon en groeide stilletjes richting de aarde. Ik kon het niet aanzien en leed in stilte mee met haar. Een vergelijking dringt zich op: in haar stille strijd herken ik de strijd van Tobias tegen zijn progressieve scoliiose destijds.en de existentiële strijd die velen in de huidige coronacrisis voeren om hun bestaanszekerheid. lees verder
Steeds werd ik vanachter het keukenraam geconfronteerd met de zonnebloem. De langste stok bleek niet lang genoeg om hem te stutten en inmiddels begonnen ook zijn blaadjes te verdorren. Ik brak mijn hoofd over een oplossing voor de zonnebloem. Opeens, in een wakker moment midden in de nacht, viel mij de oplossing in. Bij Tobias was immers uiteindelijk operatief de kromming gecorrigeerd door middel van een stalen pin langs zijn ruggengraat. Ook al heeft hij te kampen gehad met een aantal vervelende complicaties, toch heeft hij nog enkele jaren kunnen genieten. Dus plaatste ik, samen met manlief, gister een spalk langs de steel van de zonnebloem, precies op de plek van de ontstane kromming. Nu, een dag later, staat zij nog steeds fier overeind en kan ik haar eindelijk in haar gezicht kijken! Ja, ze draagt nog steeds sporen van de strijd, maar ze kan er weer even tegen, net als Tobias. Ook een mens heeft af en toe een helpende hand of een bemoedigend woord nodig om zijn kop weer op te kunnen richten of omhoog te houden. Ik prijs mij gelukkig dat ik hierin voor velen iets kan betekenen. Als professional maar hopelijk ook gewoon als mens, Elisabeth, net zoals anderen mij tot steun zijn. Want we hebben elkaar zo nodig, zeker in deze coronatijd.